เราขอเล่าปัญหาก่อน ยาวมากหน่อยนะ แต่ถ้าไม่เล่าก็จะไม่เข้าใจความรู้สึกเรา ว่าทำไมเราถึงมาตั้งกระทู้
ขอเป็นพื้นที่ระบายด้วย เพราะเราไม่สามารถที่จะคุยกับใครได้เลย (แย่เนอะ..)
เกริ่นก่อน.. เป็นปัญหาครอบครัว ซึ่งมันเกี่ยวกับเรื่องความรัก ทั้งความรักพ่อแม่ และแฟน
คือ เรากับแม่ไม่ค่อยได้คุยกัน (เป็นปกติอยู่แล้ว) ตั้งแต่เราเด็กๆ
กิจวัตรเราตอนเด็ก : แม่ทำงาน > เราเรียน > กลับบ้านตามเวลา > ทำการบ้าน > อาบน้ำ > นอน
จนเราเรียนจบ และทำงานมาได้เกือบๆปีแล้ว แต่ก็ยังอาศัยกับแม่อยู่ (แม่ก็เข้าสู่วัยทองแล้ว เราเป็นวัยรุ่นปลายๆ)
กิจวัตรเราตอนนี้ : ตื่น > เราไปทำงาน > กลับมาบ้าน > อาบน้ำ > นอน
วนลูปแบบนี้ทุกวัน ก็ไม่ค่อยได้คุยกันเลย เสาร์อาทิตย์ก็ไม่ค่อยคุยกัน เงียบทั้งวัน
แม่เราไม่เคยรู้ว่าเรามีแฟนมาก่อน เพราะเขาสั่งห้ามมีแฟนในวัยเรียน
แต่การเรียนเราก็ไม่แย่ เรียนจบแล้วก็มีงานทำเลย ก็คิดว่าไม่ได้เป็นปัญหาอะไร
จนกระทั่ง เรียนจบ เราก็มีแฟน (เอาจริงๆก็คบมาตั้งแต่ตอนเรียนหนะแหละ)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ซึ่งแม่เราค่อนข้างอคติกับเขา ทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน เห็นหน้าก็ไม่ชอบแล้ว
เราก็ไม่ว่าทำไม เคยถามแล้วก็บอกว่า ไม่มีเหตุผล ... (แฟนเราเองก็รับรู้ด้วยว่าแม่เราไม่ชอบ)
ทั้งๆที่แฟนเราเขาก็ดีแหละ แต่พอบอกอธิบาย ก็หาว่าเข้าข้างแฟนอีก
พาไปพบวันที่เรียนจบ ตั้งแต่วันนั้นเราก็ทะเลาะกับแม่แทบทุกวัน
ทะเลาะกันมากกว่าครึ่งปีแล้ว พอทะเลาะแล้วเขาชอบตัดพ้อ กระแนะกระแหนใส่เรา
พอพูดถึงแฟนทีไรก็ทะเลาะกันแรงตลอด เราเหนื่อยมาก ไม่อยากสนใจแล้ว
เราเลยไม่อยากที่จะทะเลาะกับเขา เราไม่อยากทำให้เขาร้องไห้ด้วย
เพราะเราเองก็รู้สึกแย่มากๆเหมือนกัน ที่เห็นเขาเป็นแบบนั้น
เราเลยเลือกที่จะไม่พูดเลยดีกว่า ถ้าพูดแล้วทะเลาะ ก็ขอไม่พูดแล้วกัน
ก็ไม่รู้นะ ว่าเราทำถูกมั้ย? แต่เราขอเซฟความรู้สึกตัวเอง เราเองก็ไม่ไหวแล้ว
พอคบกับแฟนไปเรื่อยๆ แฟนเราก็อยากได้ความมั่นคง
เขาเองพยายามอยากที่จะเข้าหาแม่เรา (เขาเองก็อายุมากกว่าเราและค่อนข้างจริงจังมาก)
แต่เรารู้อยู่แล้ว ถ้าเขาเข้าไปหา แม่ต้องไม่โอเคมากๆแน่ๆ เผลอๆอาจจะทะเลาะกันเลยก็ได้ (แม่เราเป็นคนใส่เดี่ยวก่อนแน่ๆ เหอะๆ)
หรือไม่ก็ต่อหน้าคนอื่นเขาจะไม่ค่อยกล้าทำอะไรเรา
แต่พออยู่ 2 ต่อ 2 คือเราโดนยับ วนลูปทะเลาะเหมือนเดิม
มาถึงตรงนี้..เราคิดว่า คงมีหลายคนแหละที่เจอปัญหา เราถึงมาขอความช่วยเหลือ
หลายคนที่อ่าน อาจจะคิดว่าเราหลงแฟน เข้าข้างแฟน (เพราะแม่เราก็พูด)
เราไม่ได้หลงเขา แต่เราคิดถึงความเป็นเหตุเป็นผล ดูจากการกระทำของทั้ง 2 ฝ่าย
เราคิดว่า คนที่ทำดีกับเรา ไม่ควรจะต้องมาเจออะไรแบบนี้จากครอบครัวของเรา
มันไม่แฟร์สำหรับเขาและเราเลย
เราเป็นคนกลางระหว่างคน 2 คน สารภาพเลยว่าถูกกดดันจากทั้ง 2 ฝั่งและอึดอัดมากๆ
คุยกับใครไม่ได้เลย แม้กระทั่งญาติผู้ใหญ่ในบ้านตัวเอง (เพราะจะทำให้แม่ดูไม่ดี "ในสายตาคนอื่น")
เราเองก็ไม่อยากรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้แล้ว เราทรมานมากจริงๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เราเคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้งแล้ว ทุกวันนี้ก็ยังคิดอยู่ แต่ยังมีภาระเยอะที่ต้องสะสาง และไม่น่าจะจบในเร็วๆนี้
อยากไปแบบไม่ทิ้งภาระให้คนอื่น แต่ก็ไม่อยากทนอยู่กับสถานการณ์แบบนี้อีกแล้วเหมือนกัน
เราก็ทำบันทึกก่อนตาย เพื่อพูดถึงปัญหาทั้งหมดว่าเราต้องเก็บอะไรไว้บ้าง
เรา(และคนอื่นๆ)คิดว่าเราไม่ปกติมาซักพักใหญ่ๆแล้ว ลองทำแบบคัดกรองโรคซึมเศร้าก็ระดับรุนแรงแล้ว 555555
คิดว่าในเร็วๆนี้เราจะไปหาหมอแล้วหละ 
เราปรึกษาผู้ใหญ่มาหลายคนแล้ว ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่เราแล้ว
ปัญหามันเกิดจากแม่เรา แม่เราไม่ได้ดั่งใจ (เพราะเราไม่เคยขัดใจแม่เลยซักครั้งตั้งแต่เกิดมา)
ไปคบกับคนที่เขาเกลียด ก็ทั้งๆที่ไม่รู้จักหนะแหละ ที่น่าโมโหมันอยู่ตรงนี้นี่แหละ ถ้ามีเหตุผลจะไม่ว่าเลย
เราเลยเป็นคนที่รองรับอารมณ์ของเขา อีกอย่างเขา ระเบิดลงกับใครไม่ได้ด้วย เลยมาลงกับเราคนเดียว
เราก็เลยต้องรับกรรมไป ฟังดูแย่จังเลย เราน้อยใจนะ มีเราไว้สนองความต้องการของตัวเอง? มีเราไว้ใช้งาน?
นี่คือที่มาแหละว่า ทำไมเราถึงรู้สึกกลัวที่จะคุยกับคนที่บ้าน เราไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว
เราอยากข้ามผ่านความรู้สึกนี้ไปได้ซักที เพราะความคิดนี้มันวนเวียนอยู่ตลอดเวลาจริงๆ
เราอยากได้การจัดการอารมณ์เบื้องต้น หรือวิธีรับมือหากต้องทะเลาะหรือปะทะกับแม่ เราต้องทำตัวยังไง เราไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว
หรือจะให้กำลังใจกัน มาแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันก็ได้ เรายินดีมากๆ
เราขอบคุณมากจริงๆ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล.1 ถ้าคอมเมนต์ ขอความร่วมมืองดการคอมเมนต์ในเชิง"บุญคุณ ความกตัญญู แม่เรารักเราที่สุด สุดท้ายไม่มีใครก็ยังมีแม่" เพราะ ครอบครัวเราไม่ได้อบอุ่นตามครอบครัวในอุดมคติ
ปล.2 ไม่ต้องแนะนำว่าให้ไปพบจิตแพทย์ เพราะรู้ตัวเองและจะไปในไม่ช้า (แต่ถ้าแนะนำหมอก็ได้ ยินดีมาก มาแลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน
)
ปล.3 งดคอมเมนต์ในเชิงที่กวน** เพราะเราเจอปัญหาจริงๆ เราต้องการคำแนะนำจริงๆ เผื่อคนอื่นเจอเหมือนกัน อาจจะมีทางรับมือที่ดีกว่าเรา
เรากลัวการคุยกับคนที่บ้าน แปลกหรือไม่? ขอวิธีข้ามผ่านความรู้สึกนี้ในเบื้องต้นหน่อย มาแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันเถอะ
ขอเป็นพื้นที่ระบายด้วย เพราะเราไม่สามารถที่จะคุยกับใครได้เลย (แย่เนอะ..)
เกริ่นก่อน.. เป็นปัญหาครอบครัว ซึ่งมันเกี่ยวกับเรื่องความรัก ทั้งความรักพ่อแม่ และแฟน
คือ เรากับแม่ไม่ค่อยได้คุยกัน (เป็นปกติอยู่แล้ว) ตั้งแต่เราเด็กๆ
กิจวัตรเราตอนเด็ก : แม่ทำงาน > เราเรียน > กลับบ้านตามเวลา > ทำการบ้าน > อาบน้ำ > นอน
จนเราเรียนจบ และทำงานมาได้เกือบๆปีแล้ว แต่ก็ยังอาศัยกับแม่อยู่ (แม่ก็เข้าสู่วัยทองแล้ว เราเป็นวัยรุ่นปลายๆ)
กิจวัตรเราตอนนี้ : ตื่น > เราไปทำงาน > กลับมาบ้าน > อาบน้ำ > นอน
วนลูปแบบนี้ทุกวัน ก็ไม่ค่อยได้คุยกันเลย เสาร์อาทิตย์ก็ไม่ค่อยคุยกัน เงียบทั้งวัน
แม่เราไม่เคยรู้ว่าเรามีแฟนมาก่อน เพราะเขาสั่งห้ามมีแฟนในวัยเรียน
แต่การเรียนเราก็ไม่แย่ เรียนจบแล้วก็มีงานทำเลย ก็คิดว่าไม่ได้เป็นปัญหาอะไร
จนกระทั่ง เรียนจบ เราก็มีแฟน (เอาจริงๆก็คบมาตั้งแต่ตอนเรียนหนะแหละ)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
พาไปพบวันที่เรียนจบ ตั้งแต่วันนั้นเราก็ทะเลาะกับแม่แทบทุกวัน
ทะเลาะกันมากกว่าครึ่งปีแล้ว พอทะเลาะแล้วเขาชอบตัดพ้อ กระแนะกระแหนใส่เรา
พอพูดถึงแฟนทีไรก็ทะเลาะกันแรงตลอด เราเหนื่อยมาก ไม่อยากสนใจแล้ว
เราเลยไม่อยากที่จะทะเลาะกับเขา เราไม่อยากทำให้เขาร้องไห้ด้วย
เพราะเราเองก็รู้สึกแย่มากๆเหมือนกัน ที่เห็นเขาเป็นแบบนั้น
เราเลยเลือกที่จะไม่พูดเลยดีกว่า ถ้าพูดแล้วทะเลาะ ก็ขอไม่พูดแล้วกัน
ก็ไม่รู้นะ ว่าเราทำถูกมั้ย? แต่เราขอเซฟความรู้สึกตัวเอง เราเองก็ไม่ไหวแล้ว
พอคบกับแฟนไปเรื่อยๆ แฟนเราก็อยากได้ความมั่นคง
เขาเองพยายามอยากที่จะเข้าหาแม่เรา (เขาเองก็อายุมากกว่าเราและค่อนข้างจริงจังมาก)
แต่เรารู้อยู่แล้ว ถ้าเขาเข้าไปหา แม่ต้องไม่โอเคมากๆแน่ๆ เผลอๆอาจจะทะเลาะกันเลยก็ได้ (แม่เราเป็นคนใส่เดี่ยวก่อนแน่ๆ เหอะๆ)
หรือไม่ก็ต่อหน้าคนอื่นเขาจะไม่ค่อยกล้าทำอะไรเรา
แต่พออยู่ 2 ต่อ 2 คือเราโดนยับ วนลูปทะเลาะเหมือนเดิม
มาถึงตรงนี้..เราคิดว่า คงมีหลายคนแหละที่เจอปัญหา เราถึงมาขอความช่วยเหลือ
หลายคนที่อ่าน อาจจะคิดว่าเราหลงแฟน เข้าข้างแฟน (เพราะแม่เราก็พูด)
เราไม่ได้หลงเขา แต่เราคิดถึงความเป็นเหตุเป็นผล ดูจากการกระทำของทั้ง 2 ฝ่าย
เราคิดว่า คนที่ทำดีกับเรา ไม่ควรจะต้องมาเจออะไรแบบนี้จากครอบครัวของเรา
มันไม่แฟร์สำหรับเขาและเราเลย
เราเป็นคนกลางระหว่างคน 2 คน สารภาพเลยว่าถูกกดดันจากทั้ง 2 ฝั่งและอึดอัดมากๆ
คุยกับใครไม่ได้เลย แม้กระทั่งญาติผู้ใหญ่ในบ้านตัวเอง (เพราะจะทำให้แม่ดูไม่ดี "ในสายตาคนอื่น")
เราเองก็ไม่อยากรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้แล้ว เราทรมานมากจริงๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เราปรึกษาผู้ใหญ่มาหลายคนแล้ว ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่เราแล้ว
ปัญหามันเกิดจากแม่เรา แม่เราไม่ได้ดั่งใจ (เพราะเราไม่เคยขัดใจแม่เลยซักครั้งตั้งแต่เกิดมา)
ไปคบกับคนที่เขาเกลียด ก็ทั้งๆที่ไม่รู้จักหนะแหละ ที่น่าโมโหมันอยู่ตรงนี้นี่แหละ ถ้ามีเหตุผลจะไม่ว่าเลย
เราเลยเป็นคนที่รองรับอารมณ์ของเขา อีกอย่างเขา ระเบิดลงกับใครไม่ได้ด้วย เลยมาลงกับเราคนเดียว
เราก็เลยต้องรับกรรมไป ฟังดูแย่จังเลย เราน้อยใจนะ มีเราไว้สนองความต้องการของตัวเอง? มีเราไว้ใช้งาน?
นี่คือที่มาแหละว่า ทำไมเราถึงรู้สึกกลัวที่จะคุยกับคนที่บ้าน เราไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว
เราอยากข้ามผ่านความรู้สึกนี้ไปได้ซักที เพราะความคิดนี้มันวนเวียนอยู่ตลอดเวลาจริงๆ
เราอยากได้การจัดการอารมณ์เบื้องต้น หรือวิธีรับมือหากต้องทะเลาะหรือปะทะกับแม่ เราต้องทำตัวยังไง เราไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว
หรือจะให้กำลังใจกัน มาแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันก็ได้ เรายินดีมากๆ
เราขอบคุณมากจริงๆ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล.1 ถ้าคอมเมนต์ ขอความร่วมมืองดการคอมเมนต์ในเชิง"บุญคุณ ความกตัญญู แม่เรารักเราที่สุด สุดท้ายไม่มีใครก็ยังมีแม่" เพราะ ครอบครัวเราไม่ได้อบอุ่นตามครอบครัวในอุดมคติ
ปล.2 ไม่ต้องแนะนำว่าให้ไปพบจิตแพทย์ เพราะรู้ตัวเองและจะไปในไม่ช้า (แต่ถ้าแนะนำหมอก็ได้ ยินดีมาก มาแลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน
ปล.3 งดคอมเมนต์ในเชิงที่กวน** เพราะเราเจอปัญหาจริงๆ เราต้องการคำแนะนำจริงๆ เผื่อคนอื่นเจอเหมือนกัน อาจจะมีทางรับมือที่ดีกว่าเรา